മനുഷ്യര്‍
ദൈവത്തെ വിളിച്ചു കേണു. ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ദൈവം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.
ആശ്വാസത്തോടെ ,
സാന്ത്വനം തേടി അവര്‍ വിലപിച്ചു. കൈക്കരുത്തും ബുദ്ധി
വൈഭവവും നല്‍കി താന്‍ ഭൂമിയിലേയ്ക്കയച്ച
മക്കള്‍... അവരെന്തൊക്കെ നേടിയ
താണ് ! ഇപ്പോഴിതെന്തു പറ്റി ?
ഒട്ടൊരത്ഭുതത്തോടെ
, നിറഞ്ഞ അലിവോടെ ദൈവം ചോദിച്ചു - “എന്തുപറ്റി മക്കളേ ,
നിങ്ങള്‍ക്കെന്താണ്
വേണ്ടത്?” “ഞങ്ങള്‍ക്കല്ല ദൈവമേ...ഞങ്ങളുടെ അമ്മയ്ക്ക് –
ഭൂമിയ്ക്ക് . അങ്ങ്
കാണുന്നില്ലേ ഈ മാതാവിന്റെ അവസ്ഥ” നയചതുരനായ ഒരാള്‍
പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും അതേയെന്ന്
ദൈന്യഭാവത്തോടെ തലയാട്ടി.
ദൈവത്തിന്റെ
കണ്ണില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന കരുണയുടെ തുമ്പില്‍ പിടിച്ചുതൂങ്ങി അവര്‍
ഒരു
പട്ടിക നിരത്തി – “പുഴ നിറയെ വെള്ളം, കടല്‍ നിറയെ മീനുകള്‍, മരം നിറയെ
കനികള്‍,
മാനം നിറയെ കിളികള്‍, മനം കുളിരെ മഴ, മെയ് തഴുകാന്‍ തെന്നല്‍...” പട്ടിക
നീളവേ
ദൈവം ശാന്തമായ ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു , “ഒക്കെ തരാം മക്കളേ,
പക്ഷേ...”
ആ
പക്ഷേയ്ക്കപ്പുറം എന്തായിരിയ്ക്കും എന്ന
ജിജ്ഞാസയിലായി മനുഷ്യര്‍
.“പക്ഷേ...നിങ്ങളിവിടെ ഉണ്ടാവരുത്.” ദൈവം പൂര്‍ത്തീകരിച്ചു.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ